Było po północy. Ostre, przenikliwe światło lamp zalewało zimne, surowe pomieszczenie gabinetu lekarskiego. W środku pięć kobiet w białych fartuchach rozmawiało o swoich prywatnych sprawach, kładąc na biurku dokumenty i przygotowując narzędzia do pracy. Stałam po środku w samej koszulce, a z oczu płynęły mi łzy. Nie potrafiłam ich zatrzymać. Nagle jedna z kobiet przerwała rozmowę i zadała mi pytanie: jedno, drugie, trzecie. Wszystkie umilkły, patrząc na mnie. Druga kazała mi położyć się na stojącym obok fotelu. Inna założyła mi maskę na twarz, a jej głos powoli się oddalał.