Bitwy ojca i syna… na planszy? Dlaczego nie? I nie chodzi tu tylko o planszę jako zgrabną metaforę życia, choć nie jest to chybiona analogia. Wspólna gra planszowa może być formą spędzenia czasu ojca z synem, ale i budowania relacji – wzajemnego uczenia się bycia ze sobą, przeżywania różnych emocji oraz dostrzegania swoich talentów, ukrytego potencjału. Zwłaszcza, gdy do gry wchodzi – dopiero co rozpoczynający nową dekadę życia – nastolatek.  Poza tym, jeśli się już „pobić”, to lepiej za pomocą pionków, choć tak naprawdę chodzi o to, by nawet będąc przeciwnikiem w planszówce, w realnym świecie toczyć walkę po tej samej stronie.